Column | Wapperende rompers in Spanje | 02/2015 | Esmarel Gasman

 

Er was eens een dag dat mijn vriend en ik tegen elkaar zeiden: “we gaan naar Spanje”. Dat was in de sauna om precies te wezen, zo’n moment van bezinning, waarop je tijd hebt om gehoor te geven aan je gevoelens. We voelden het allebei erg sterk en we hebben het vervolgens vast weten te houden. Met een dreumes thuis en een zusje in aantocht begonnen we daar onze dromen te bespreken; een avontuurlijk proces was in gang gebracht. 

 

Nu ruim twee jaar later zijn we er: in Spanje. In een ecogemeenschap nabij Sevilla om precies te zijn. In Nederland is het hartje winter. Hier ook, maar hoeven de winterjassen alleen in de ochtend aan. Uiteraard trok het aangename weer ons erg om hier heen te komen. En het charmante Spaanse gebrabbel. Maar we wilden ook vooral experimenteren met het leven in een gemeenschap. Het liefst ecologisch, gezien de toestand van de aarde.

 

We draaien hier in toerbeurten mee met de dagelijkse klusjes die moeten gebeuren, zoals onkruid wieden, hout hakken, aardbeien en olijven plukken, het kaf van het koren scheiden (ze hebben hier een bijzonder oergraan chamorro genaamd), eten bereiden, schoonmaken en dieren verzorgen. Onze ondertussen ruim 3-jarige peuter en 1-jarige dreumes hebben elke dag papa óf mama tot hun beschikking. Ze gaan met ons naar de jonge geitjes, buurten in de keuken met andere bewoners, maken een ritje met de tractor of op de ezel, spelen met de andere kinderen, schommelen met uitzicht op de paarden, poffen kastanjes op een vuurtje, maken een wandeling naar de waterval of bedelen om zelf gemaakte koekjes in de bakkerij. Het leven van een kind is hier zeker zo gek nog niet.

 

Mijn favoriete bezigheid met ze is: de was doen. En zoals het hoort op een echte ecologische boerderij, wassen ze hier met de hand. Boven op de heuvel, naast de (geiten)kaasmakerij draaien we de eerste kraan open, die water uit eigen bron door de tuinslang naar beneden laat lopen. Daarna lopen we zelf op zo’n vroege ochtend op ons gemakkie de heuvel af, al dan niet met loopfietsjes, in draagdoek of kruiwagen. We slaan links af over het met gras bezaaide zandpad naar de wasvallei: El tribu del valle genaamd.  We treden een hek binnen dat we vervolgens sluiten vanwege de geitjes die ons regelmatig tijdens de was komen vergezellen. Zoals alles hier, is het goed geregeld: wasbakken, wasborden, ecologische zeep, al het benodigde is aanwezig. We beginnen met het vullen van vier bakken water na het openen van de tweede kraan. De kids helpen me gewillig met het scheiden van de kleuren. “Deze heeft witte streepjes dus moet bij licht, he mam?” Mama gaat boenen waarna de kids alweer enthousiast klaar staan om de uitgeknepen kleding in de volgende bak met water te gooien. Er wordt met zeep, borstels en elkaar gespeeld, in de bosjes gepoept indien nodig, maar ook vooral serieus geholpen, dus natte kleertjes zijn een garantie. Gelukkig ben ik ondertussen goed voorbereid en krijgen ze hun droge setje aan als we de was gaan ophangen. De kleintjes hebben hun eigen waslijn. De door hun uitgekozen kleding wordt met veel precisie en doorzettingsvermogen opgehangen. Zoonlief herinnert me dikwijls aan de was-scène uit de Nederlandse film Knofje: “mama, zullen we het liedje van Knofje zingen?’’ En dat doen we.

 

Na het ophangen van de was is het al weer tijd voor de lunch met eigen verbouwde groente van het seizoen, want met een was van een week ben je wel een ochtendje bezig. Er wordt nog even om wat wasknijpers gekibbeld en dan lopen we dezelfde weg terug, een idyllisch tafereel met wapperende rompers en andere schattig spul in de groene vallei achter ons latend.

 

Ik denk dat het leven zo bedoeld is. Genieten van je dagelijkse bezigheden, leven in verbinding met de natuur, dieren, andere mensen en verschillende opvoeders voor je kinderen in hun directe omgeving. Ons vermoeden dat we in gemeenschap willen wonen wordt hier bevestigd. En ondanks dat het niet altijd rozengeur en maneschijn is willen we graag onze kinderen in deze manier van samenleven laten opgroeien. En of we hier blijven? We voelen ons ook erg thuis in Nederland en verbonden met familie en vrienden aldaar. We zaten laatst met zonsondergang en een kopje thee te chillen op het terras. Het idee om in de zomer in Nederland te wonen en in de winter in Spanje kwam in ons op. En dan de kinderen thuisonderwijs geven samen met andere gezinnen. Een nieuw avontuurlijk proces is begonnen. Wie doet er mee?

 

Deze column is ook te lezen in een aangepaste versie op: http://kiind.nl/articles/755/Wapperenderompersineenecogemeenschap.html