COLUMN | Wandelparcours voor geluk | 11/2015 | Esmarel Gasman

 

 

 

Er zijn van die uitzonderlijk dagen dat ik werkelijk besef waar ik sta. Ik bedoel niet letterlijk hier op de stenen tegels of met mijn blote voeten in het gras. Ik bedoel het meer in de trant van waar ik sta in de tijdsgeest van mijn leven. Waar ik sta op zo’n geschiedenisbalkje[1]  uit de boeken van de basisschool met kleuren en tijdslijn. Alsof ik mijn leven bekijk vanaf een satelliet. Vanuit daar kan ik om de beurt op alle wegen en paden, die ik tot nu heb afgelegd, inzoomen. Ik tuur naar beneden door mijn levenstelescoop en heb gemengde gevoelens. Soms kijk ik terug met nostalgie of onvrede en soms ben ik uiterst gelukkig, zoals vandaag. Ik voel me tevreden en ik kan zelfs voor de vele wegversperringen en andere ongemakkelijke omstandigheden op mijn levenspad erg dankbaar zijn. Op zo’n helder momentje als vandaag kan ik de betekenis van die omstandigheden zien en de invloed die ze hadden op beslissingen die ik vervolgens nam. Zo was er mijn geboortehuis met familie in het bos, waar ik mijn eerste jaren als vrij vlindertje heb mogen rond dwarrelen[2] , omringd door natuur en liefdevolle mensen. Zo was er een dorpsschooltje waar ik naar toe ging op mijn fietsje en klassiek openbaar onderwijs kreeg. Allerlei omstandigheden die mij hebben gemaakt tot wie ik ben, een nuchtere boerenmeid die verhuisde naar de grote stad om daar op avontuur te gaan.

 

Het geijkte paadje

Ondertussen heb ik dat stadsleven ingeruild voor een boerderij in Frankrijk waar ik met mijn gezin en andere gezinnen een gemeenschap aan het starten ben, waar onze kinderen thuisonderwijs krijgen en waar we een kleine footprint proberen achter te laten. Alle ervaringen in mijn leven maken mij zoals ik nu ben en dat zal vast ook voor mijn kinderen gelden. Het kan ook zijn dat ik er zelf voor heb gezorgd of gekozen dat het mijn bestemmingen zijn. Het is maar hoe je het bekijkt en wat je gelooft. De één zegt dat het pad al voorbestemd is, de ander zegt dat je er zelf verantwoordelijk voor bent en zelf keuzes moet maken. Het een hoeft het ander niet uit te sluiten. Je kunt immers achterover gaan zitten en je laten leiden door je pad, maar dan zal je waarschijnlijk niet ver komen op dat pad dat daar zo geduldig op jou ligt te wachten. Je kunt ook keuzes maken, waardoor je steeds zijpaden neemt en nooit op die desbetreffende weg aankomt. Ik vermoed dat we allemaal zelf verantwoordelijk zijn voor ons gedrag en de keuzes die we maken, om uiteindelijk op ons ‘voorbestemde’ pad aan te komen. Sommigen van ons volgen dit pad al van jongs af aan, sommigen komen nooit aan en raken van het padje af. Ik denk dat het leven draait om ons pad te vinden. Het pad van de liefde, het pad van je potentie, het pad waar je gelukkig van wordt; hoe je het ook wilt zien of noemen, het is een doel op zich. Een pad dat er voor jou alleen is, het pad waarin jouw kwaliteiten het best tot zijn recht kunnen komen. Geluk of geen geluk, we hebben er invloed op.

 

Opgeruimd staat netjes

Om op dat pad te komen nemen we vaak veel zijpaadjes, maar in wezen zijn die ook onderdeel van ‘ons pad’. Die kronkelpaden en zijwegen brengen beweging, op weg naar, spiritueel gezegd: ‘verlichting’. Die verlichting is in mijn ogen niets anders dan een lichtje op jezelf schijnen. Even met wat grote koplampen naar binnen schijnen om vervolgens de boel van binnen eens flink te stofzuigen. Als je geluk hebt is het alleen stof, maar wellicht is er bij sommigen een bulldozer voor nodig om de troep op te ruimen. Welk werktuig je ook wil gebruiken, eens flink de wind door je innerlijk huis laten waaien, kan geen kwaad. Sterker nog, uit ons stoffige en veilige nestje stappen doet het licht schijnen op blokkades en andere emotionele beslommeringen. Pijnloos zal het niet zijn, maar zoals Paul Ferrini[1] zou zeggen: “De pijn echt gaan voelen en toelaten is een eerste enorme stap naar de zelfbevrijding. Als je de pijn gaat voelen, kun je er ook doorheen, je kunt het verwerken. Het is een doorgang, een middel om je leven te veranderen.” Het opruimproces zal meestal niet in een keer slagen ,maar op zijn tijd een sopje en de bezem erdoor doet al wonderen. De meeste frustraties en boosheden kunnen ons vertellen, waar onze ‘’shit’’ zit, schijn er het licht op (in plaats van te verzanden in verdovende middelen, als drugs, snoep of tv) en u zult genezen. Als we onze eigen troep hebben opgeruimd, kunnen we meer leven in het nu en is er ruimte voor gelukzalige toestanden van tevredenheid, gemak, vreugde en onbaatzuchtigheid. Gelukkig liggen de bewustzijnsverruimende initiatieven tegenwoordig voor het oprapen. Men kijkt er niet meer van op als we doen aan yoga, Biodanza, Tai Chi[3] , Qi Gong, meditatie en andere manieren met leuke namen om dichter bij onszelf te komen. Ze schieten als paddenstoelen uit de grond. Niks zweverigs aan, het zijn gewoon allemaal mensen zoals jij en ik, die op zoek zijn naar innerlijke vrede. En vrede in de wereld begint bij jezelf.

 

Verassend parcours

Mijn wandelparcours verbaasd me elk jaar weer, op zo’n uitzonderlijk moment dat ik besef waar ik sta op mijn levenslijn. Zo stond ik 12 jaar geleden feest te vieren als stagiaire dramatherapeut op Curaçao, 10 jaar geleden te schitteren als actrice in een Nederlandse film, 8 jaar geleden begon mijn eerste serieuze relatie met een man, 6 jaar geleden was die relatie in een break en vloog ik voor de zoveelste keer naar Zuid-Amerika voor liefdadigheidsgebeuren, 4 jaar geleden kreeg ik een geweldige zoon (van die man van de break) en leek een burgerlijk leven in Nederland zich te ontpoppen, 2 jaar geleden kreeg ik een prachtige dochter en vertrokken we godzijdank naar Spanje, nog geen jaar geleden begon de reis met dit prille gezin naar Frankrijk, waar we nu zitten om daar met andere gezinnen een eco-gemeenschap te starten en lijkt mijn relatie een polygamie-versie in petto te hebben[4] . Het moet niet leuker worden, of juist wel.

 

God of Geluk?

En of het nou komt omdat een Goddelijke energie of het Universum dit voor me geregeld heeft, dat ik er zelf de meeste invloed op heb of gewoon omdat ik geboren ben met een portie geluk, het antwoord zal ons hier op aarde niet gegeven worden. Ik probeer te vertrouwen op wat er op mijn pad komt, er van te leren, dingen los te laten, naar mezelf te kijken, me over te geven aan wat er is, te leven in het hier en nu, in contact te blijven met mezelf en mijn omgeving en vooral niet teveel te geloven. Dit alles geeft, gok ik, een grote kans van slagen op een succesvol parcours. Ik hoef niet als eerste aan te komen bij de finish. Maar wil er wel van genieten, nu.

 

 

 

[1] Paul Ferrini, Stilte van het hart