COLUMN | Euforische Melkmomenten | 12/2014 | Esmarel Gasman

 

 

Mijn borsten hebben in mijn leven tot nu toe al veel verschillende functies gehad. Tijdens de ontwikkeling van mezelf als jonge vrouw, lustobject en  bij functioneel naakt acteren in Nederlandse films en verleidende foto’s voor de omstreden Playboy. Maar zo’n belangrijke functie als ze nu hebben valt niet te evenaren, namelijk het voeden van mijn twee jonge kinderen. Dreumes M is 14 maanden en peuter C ruim drie jaar. Beiden (en zeker die van drie) zijn in de ogen van velen veel te oud om nog uit de borst te drinken en we krijgen daar dan ook geregeld opmerkingen over. Men is het kennelijk niet meer gewend kinderen gedurende een aantal jaren te voeden op deze intieme manier. Er is dus kennelijk iets (lees: iets met geld en poedermelk) mis gegaan in deze vervreemdende ontwikkeling van onze cultuur want de natuurlijke speenleeftijd van een mensenkind ligt tussen de 2,5 en 7 jaar. De Wereld Gezondheidsorganisatie raadt zelfs aan je kind tot minstens twee jaar te voeden voornamelijk  vanwege de onvervangbare en belangrijke superstofjes die erin zitten. Er is al heel wat geschreven over de voordelen van borstvoeding en voor mij is het heel duidelijk dat als je de keuze hebt: borstvoeding is de onverslaanbare nummer 1.

 

Ontroering en Euforie

Ik geef gelukkig borstvoeding dus. De melk die uit mijn borsten komt, dient niet alleen om mijn kinderen te voeden, het bevredigt ook emotionele behoeftes van het kind, het biedt troost, verzacht pijn en bevordert de hechting tussen moeder en kind. Het moederlichaam brengt door de liefde die het kan voelen voor het kleine grut, intuïtief de melkproductie op gang, (als er althans geen druk, angst of andere emotionele of lichamelijke blokkades meespelen). Het kan een geweldige ervaring voor moeder en kind zijn, maar helaas in onze cultuur ook geen vanzelfsprekendheid meer. Daar wil ik het nu niet over hebben. Ik wil het hebben over de euforie op het moment suprême. Het moment dat het wel lukt en er een baby (of 2) aan je borst hangt, zoals de natuur dat bedoeld heeft. Dat moment waarop je de warme melk voelt stromen, het zachte mondje van je baby voelt sabbelen aan je tepel en de onderzoekende handjes aan de andere borst voelt kriebelen.  Het instinctmatige gezoek naar de tepelronding bij de geboorte, het aandoenlijke gekuch als het zich verslikt, de tevreden glimlach op het snoetje dat verschijnt als het voldaan is, het uitgeput in slaapvallen na het drinken, het liefdevol teruggeven van de melk op een schone slabber, het tuitende mondje tijdens een droom, de vettige melkpuistjes op de wangetjes bij een week of zes, de blijdschap dat je ze kan voeden bij koorts omdat er verder geen voedsel naar binnengaat of het moment wanneer ze de borst zien en gretig en vol overgave naar de tepel happen, zoals een puppie naar een bal hapt. Allemaal even ontroerend.

 

Bedwelmende stofjes

Als je echt de tijd kunt nemen voor dit intieme moment kun je ook de werking van de licht bedwelmende hormonale stofjes tot in je tenen voelen. Ze zorgen ervoor dat je rustig wordt en kunnen je in een staat van euforie brengen. Een glimlach op je gezicht brengen, kriebels in je buik laten voelen, een gevoel van verrukking, van eeuwige dankbaarheid, van puur geluk,. Het zijn onvergetelijke momenten voor moeder en kind. Ja ook voor je kind, want al kan het later wellicht de herinnering niet meer naar boven halen, de affectieve en intieme ervaringen worden diep in dat kleine lijfje opgeslagen.

 

Stressmomenten

Er zijn ook dagen dat het wat minder gaat. Als ik niet lekker in mijn vel zit, onrustig ben of gestrest. Dan moet er door mijn kroost wat harder gesabbeld worden dan gedurende de normale dagen en kan ik de momenten van euforie wel vergeten. Ook sinds de komst van babyzusje lukt het me minder goed om rust te nemen vanwege de afleiding die er is. Broerlief ziet dat zijn geliefde borsten over genomen worden en wil weer meer  en vaker dan voorheen, wat bij mij leidt tot onrust en een bekend fenomeen van irritatie: “breastfeeding agitation” genaamd. Nou heb ik het geluk dat ik veel tijd heb voor de kinderen en mijn aandacht niet hoef te verdelen tussen werk en kids, waardoor ik dit klusje binnen een mum van tijd geklaard heb en weer gauw heel relaxed met twee jonge kids op de bank zit te tandemvoeden. Broer en zus stoeien ondertussen met elkaar, hebben veel lol en ik krijg weer een portie geluksstootjes door mijn lijf getetterd.

 

Aandachtspuntje

Wel moet ik toegeven dat er een klein aandachtspuntje is in deze fase van constant zoete melk beschikbaar hebben, namelijk: de partner. Elke partner zal er wel anders mee omgaan, maar die van mij kan mijn borsten nog slechts zien als een melkfabriek. Je zou verwachten dat door de grotere en rondere vormen die mijn borsten hebben aangenomen, ze aantrekkelijker worden, maar hier worden ze eerder vermeden. We proberen er de humor van in te zien en hebben dan ook op het geboortekaartje van onze dochter ons zoontje getekend die wijzend op mama en zusje vraagt: “Papa, dat is mijn borst toch?” Waarop papa antwoord: “Tja…”. En zo is het, hij is nu derde in de rij op dat gebied. We hadden voorheen nooit gedacht dat het zo uit de hand zo lopen, maar we weten nu dat het voor een hoger doel is. We willen ze het best voorstelbare meegeven en daar hoort borstvoeding zolang er een gezonde behoefte is.

 

Deze column werd ook geplaatst op: http://taglibro.nl/columns/esmarel-gasman-euforische-melkmomenten/